satu ratus empat puluh tiga: help is needed

I really need to talk with someone tapi siapa?

Kawan masing-masing bizi dengan hidup masing-masing. Kekasih pun sama. Kalau cakap asyik kena gelak. Aku betul-betul tertekan.

3 hari dekat Cairo aku tak enjoy langsung. Aku cuma ikutkan aturcara sahaja.

Really.

Aku rasa kosong yang amat.

Aku tak tahulah macammana nak survive lagi sepuluh hari nie. Macammana dugaan dekat Madinah dengan Mekah nanti.

Ya Allah.

I cannot make a connection with my own mother. We both behave like a stranger.

Betapa aku cemburu bila tengok orang lain yang datang dengan family masing-masing and they seem happy.

Aku rasa asing, kosong dengan mama. Kitorang buat hal sendiri. I talk more with a stranger than my own mother.

Bila dia pegang aku nak ambil gambar sama or nak lintas jalan, I feel numb. Aku cuma tegak, kaku gitu je.

Aku feel bad. And I'm trying to improve our relationship tapi macam ada blok batu besar dalam hati nie.

Aku rasa teruk sangat.

Mama sakit pun aku tak rasa apa-apa langsung. Sedih tak simpati tak kesian tak sayang apatah lagi.

When people asking me whether I love my mom or not I cannot answer sebab aku betul-betul tak ada apa-apa perasaan langsung.

Ya Allah, teruknya aku. Mati tak bau syurga nanti aku.

Sebab tuh aku betul-betul tertekan. Macammana nanti aku nak sujud depan Allah dekat rumah Dia nanti.

Dekat sini aku rasa sunyi sangat. Terlalu sunyi sampaikan aku dah tak rasa apa-apa dengan sesiapa pun. Macam botol kosong yang dah berlubang. Isi banyak mana pun tak akan penuh.


Published with Blogger-droid v2.0.4

No comments: